Interview met Canan​

Hoe is het om in de ouderenzorg te werken? En wat maakt werken bij Egala Zorg nu zo leuk? Canan is welzijnsmedewerker op Lâle en vertelt over haar ervaringen. 

Mijn eerste opleiding was in Turkije. Dat was een opleiding over het ontwikkelen van kinderen, een hele andere kant dus. Op mijn 23ste ben ik naar Nederland verhuisd. Ik heb toen een taalcursus gevolgd. Naast die taalcursus, was ik erg aan het twijfelen wat ik wilde gaan doen. Mijn Nederlandse taal was niet voldoende om te werken met kinderen, aangezien zij alles van jou moeten leren.  

Ik heb eerst vrijwilligerswerk in de ouderenzorg gedaan. Na een jaar vrijwilligerswerk en de taalcursus, ben ik begonnen met de opleiding tot Helpende Plus. Na de opleiding ben ik gaan werken met Nederlandse ouderen.

Ik heb eerst bij locatie Raffy gesolliciteerd. Ik kreeg reactie terug dat ik geschikter zou zijn voor locatie Lâle, vanwege mijn Turkse achtergrond. Toen ik de eerste keer op gesprek ging, zag ik dingen uit mijn eigen cultuur. Daar werd ik emotioneel van! Zo emotioneel dat ik het gesprek heel moeilijk kon voeren. Gelukkig ben ik nog een keer uitgenodigd en na het tweede gesprek was ik aangenomen. 

Als woonbegeleider assisteerde ik in de huiskamer: ik maakte Turks ontbijt klaar en deed ik dingen met betrekking tot de Turkse cultuur. Bijvoorbeeld na het eten een spelletje spelen. Ik ben opgegroeid met veel ouderen in Turkije en ken de cultuur heel goed. Eerst werkte ik afwisselend op de huiskamer en in welzijn. Daarna werd mij de vraag gesteld of ik meer iets in de richting van welzijn wilde doen. Ik heb die kans gekregen en werk vanaf 1 januari 2024 volledig als welzijnsmedewerker.

We werken met een activiteitenplanning voor grote activiteiten, maar de kleinere activiteiten zijn flexibel. We koken samen, spelen Turkse spellen, wandelen, gaan naar buiten, doen uitstapjes. We kijken wat de bewoners de dag zelf leuk vinden. Soms individueel, soms in groepjes. 

Met Nationale en Islamitische feestdagen zijn we weken van tevoren bezig om dat te organiseren. Bijvoorbeeld: de dag van de republiek, het Suikerfeest, offerfeest, Iftar en eindejaarsfeesten. 

Ik en mijn collega zijn actief op onze social media accounts om de leuke momenten te delen. Wij krijgen ook regelmatig de vraag of mensen langs kunnen komen voor een activiteit of een bezoekje. Dan ontvang ik ze.

Niet alle activiteiten zijn voor iedereen geschikt. We kijken per bewoner wat past. Sommige ouderen vinden het lastig om met een groep op uitje te gaan. Dan ga ik zelf met ze wandelen of doe ik thuis iets met ze. 

Onze bewoners hadden vroeger een grote familie. Ze vinden het ook leuk om gewoon samen in de huiskamer te zitten. Als iemand wil rusten, mogen ze natuurlijk naar hun eigen kamer. We koken, ruimen op en wassen af met z'n allen. Ik vind het heel belangrijk dat er gelachen kan worden. Een glimlach doet echt wonderen, ook bij mensen met dementie.

Ik vind het heel leuk. Ik heb bepaalde dingen vanaf mijn geboorte meegekregen van mijn moeder en opa's en oma's. Bijvoorbeeld het ouderwets koken, zoals zuurkool inmaken. Hier doe ik dat ook. Het is niet alleen voor de bewoners herinneringen ophalen, maar ook voor mezelf. Geloof, taal, andere gewoontes, waarden, normen. Ik doe mijn best om hen zich thuis te laten voelen en de Turkse cultuur hier levend te houden. 

Ik vind zowel met kinderen als met ouderen werken heel leuk. Er zijn natuurlijk ook zware periodes, bijvoorbeeld als er iemand terminaal ligt en je hebt een goede band met die bewoner. Dan word je wel eens emotioneel. Je moet dan wel professioneel blijven. Het is iemands laatste fase, het hoort erbij. 

De cultuurspecifieke dingen worden dan echt gewaardeerd. Ik doe mijn best om te kijken wat er allemaal moet gebeuren in die laatste fase voor de bewoner. Bijvoorbeeld het regelen van de imam om de bewoners meer rust te geven. Ook doe ik aromatherapie of voetmassages. En soms hoef je niets te zeggen en ga ik alleen naast ze zitten.

Dat zijn heel veel dingen. Iedereen helpt elkaar wanneer dat nodig is. Als het moet, dan laat iedereen zijn eigen werk vallen. Er wordt ook steeds aan elkaar gevraagd wat iedereen vindt. Dat gebeurt ook vanuit de organisatie. We hebben een heel leuk team, dat maakt het gezellig. 

Er komen ook regelmatig nieuwe bewoners bij ons wonen. Daar leer je steeds weer van. Het is leuk om steeds nieuwe mensen te leren kennen. Je leert de achtergrond van de bewoners kennen en moet je hier ook steeds weer op aanpassen.

Elke dag is anders, dat maakt het leuk. Soms is het minder leuk, maar dat is overal. Wij zijn hier net een grote familie. Soms voelt het alsof we kinderen zijn van onze bewoners. Bijvoorbeeld als je een paar dagen vrij bent geweest.  Als je dan terugkomt worden ze bijna boos en vragen ze: 'Waar was jij?'. Ze missen ons dan. Soms eten ze niet meer bij hun eigen familie. Als wij het dan proberen, lukt het wel.

In de Turkse cultuur is het soms nog wel een taboe om te praten over bepaalde ziektebeelden. Het wordt wel een stukje beter. Ik hoop dat mensen zich bewuster worden van deze ziektes. Je ziet soms dat familieleden nog een gezonde vader of moeder verwachten als ze op visite komen, maar dat is dan niet zo. We proberen dan uit te leggen dat het komt door het ziektebeeld. 

Het is wel eens lastig, we zijn niet alleen bezig met de bewoners, maar soms ook met de familieleden. Maar als ik naar ons werk kijk, dan zijn we goed bezig!